Պոպուլիզմը բազմադեմ ու բարդ կենդանի է, իսկ բոլոր տեսակի պոպուլիստները հետապնդում են որևէ կոնկրետ էգոիստական նպատակ։
Իսկ այդ նպատակները կարող են կապված լինել իշխանության և բիրտ ուժի տիրանալու հետ, որը համապառասխան բազա կստեղծի հետագայում նաև հարստության տիրանալու համար։
Եթե որևէ շանս չունես հարստության կամ իշխանության տեսակի որևէ բան ձեռք գցելու համար, ապա պետք չի հուսահատվել, քանի որ պոպուլիզմի համար կա ևս մի ճանապարհ, որը հաջողության դեպքում կարող է բերել փառքի նման ինչ-որ բան, որն էլ, այսպես թե այնպես, սրտի մխիթարանք է։
Բայց կա նաև միայն փառքի ձգտող պոպուլիզմի ավելի կատարելագործված՝ գիտական տեսակը, երբ գեներացնում ես գիտականանման արդյունքներ, որոնք կարող են հարմար գալ քաղքենու քիմքին, իսկ դրանց էքսպերտիզան վստահվում է գիտությունից հեռու, բայց դրա մասին լսած ամենագետներին։
Այսպիսով, կա հզոր պոպուլիզմ ու խեղճ պոպուլիզմ, և փսևդոգիտական պոպուլիզմը հենց այս վերջին տեսակի է, որը լրիվ տեղավորվում է «անճարը կերել է բանջարը» տարողունակ սկզբունքի մեջ։
Պավել Բարսեղյան